starożytna bielizna damska

Strój kąpielowy to nieodłączny towarzysz każdych letnich wakacji. Bez niego ciężko wyobrazić sobie pobyt na plaży -morskie i słoneczne kąpiele. Jednak ów prosty element garderoby ma długą, sięgającą czasów antycznych historię. Warto ją przybliżyć.

Mozaiki z Piazza Amerina

W 1996 dokonano ważnego odkrycia archeologicznego. W okolicach sycylijskiego miasteczka Piazza Amerina archeologowie znaleźli mozaiki, przedstawiające kobiety w dwuczęściowych strojach, przypominających nieco współczesne bikini. Villa Romana del Casale, z której pochodziła mozaika, wybudowana została około roku 300 n.e. i służyła za luksusowe letnisko. Była kompleksem łaźni, sal gimnastycznych, studiów i sypialni rozmieszczonych wokół sporych rozmiarów dziedzińca wewnętrznego. Budynek z całą pewnością należał do osoby bardzo zamożnej, o czym świadczy jego rozmach.
Wygląd strojów rekreacyjnych był ściśle związany z poczuciem moralności danych czasów. Jak wiadomo, starożytni Grecy i Rzymianie przykładali dużą wagę do kondycji fizycznej, wyglądu ciała i tężyzny. Również społeczna pozycja kobiety była dość silna, Panie dbały więc o swój wygląd nie tylko za pomocą kosmetyków, lecz również ćwiczeń.

Grzeszne ciało

Upadek Cesarstwa Rzymskiego i nadejście epoki Średniowiecza zasadniczo zmienił stosunek do ciała. Publiczne pokazywanie go czy kąpiel uważane były za czyny niemoralne. Nie praktykowano więc zwyczaju plażowania przez ponad 1000 lat.
Subtelną zmianę przyniósł Renesans, kiedy to pojawiła się pierwsza bielizna damska, w postaci pantalonów. Szyto je z aksamitu, lnu a także jedwabiu, jednak ich używanie zastrzeżone było dla kurtyzan. Mimo tego niektóre wysoko urodzone damy zaczęły używać pantalonów do jazdy konnej. Tą drogą ów rodzaj bielizny dostał się na salony.

Suknie kąpielowe

Nowożytna moda na plażowanie zaczęła upowszechniać się wraz z rozwojem kolejnictwa . Jednak jeszcze na przełomie XVIII i XIX wieku damski strój kąpielowy bardziej przypominał sporą suknię, której brzegi dodatkowo obciążano, by nie mogły się unieść i odsłonić kobiecych powabów. Do tego opalenizna uchodziła za oznakę przynależności do niskiej klasy społecznej, dlatego tez damy dbały o odpowiednio blady koloryt skóry, szczelnie okrywając swoje powaby. Z biegiem dziesięcioleci suknie kąpielowe stawały się coraz bardziej kuse i zwiewne. Mimo tego jeszcze w 1907 roku pływaczka Anette Kellerman stała się bohaterką skandalu, szeroko opisywanego w ówczesnych gazetach. Otóż Australijka została aresztowana na plaży w Bostonie, za niestosowny, odkrywający nogi i ramiona strój kąpielowy.

Olimpiada 1912 roku

Bardzo ważną datą w historii stroju kąpielowego jest olimpiada 1912 roku w Sztokholmie. To wówczas po raz pierwszy dopuszczono kobiety do rywalizacji sportowej w pływaniu oraz skokach do wody. Panie wystąpiły w kostiumach podobnych do męskich strojów kąpielowych, ściśle przylegających do ciała, sięgających do polowy długości ud. Była to prawdziwa rewolucja –od tego momentu sukni kąpielowe stopniowo zaczęły odchodzić w zapomnienie.